Zakończona epoka kontrolowanego poślizgu
Doskonaliła się również technika jazdy – na wyścigach skończyła się epoka tzw. kontrolowanego poślizgu. Z nadejściem lat trzydziestych wyścigi samochodowe przestały być pokazem siły fizycznej, stając się prezentacją myśli technicznej, precyzji i wyczucia. Pomocne tu były także nawierzchnie bezpyłowe i nachylone zakręty, będące oczywistym wymogiem torów okrężnych. Formuła zawodów z 1931 roku stawiała jedyny warunek: aby wyścigi trwały nie krócej, niż 10 godzin. Wymagało to jednak wymieniania się zawodników przy kierownicy, dlatego w tabelach zwycięzców z tego roku występują dwa nazwiska. Pierwsze nagrody zdobyły firmy Bugatti, Mercedes Benz, Alfa Romeo i Maserati. W 1934 roku dołączyła do nich następna firma niemiecka — Auto Union. Moc silników zwiększyła się do niebywałej granicy 368 kW (500 KM), chociaż trzeba dodać, że sama moc silnika nie zapewnia zwycięstwa — w Grand Prix Niemiec w 1935 roku Nuvolari dzięki swym technicznym umiejętnościom zdobył pierwszą nagrodę na samochodzie słabszym od konkurentów o 100 KM. Konstruktorzy samochodów wyścigowych zastosowali już niezależne zawieszenie także i tylnych kół (Mercedes, Auto Union), polepszając tym również przeniesienie napędu. Jednakże w sprawie maksymalnej mocy silnika nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa – szczyt został osiągnięty w 1937 roku, w którym na torach zawodów Grand Prix pojawił się ośmiocylindrowy Mercedes, skrywający w swym wnętrzu niesamowitą moc – 475 kW (646 KM), a więc wówczas najlepszy silnik ze stosowanych w samochodach Grand Prix. Odpowiadają temu również osiągane szybkości – na torze okrężnym Grand Prix nad słonym jeziorem el Mellaha w Trypolisie Hermann Lang osiągnął średnią prędkość 211,25 km/h. Nadszedł rok 1939. Podczas gdy w Polsce już trzeci dzień trwa II wojna światowa, w Belgradzie odbywają się wyścigi samochodowe. Okres poprzedzający wojnę zamknął Tazio Nuvolari, który zwyciężył w ostatnich zawodach Grand Prix lat trzydziestych (3 września 1938) jadąc samochodem Auto Union. Niemiecki dziennikarz Ernest Hornickel sporządził tabelę najlepszych zawodników tego okresu, wliczając również wyniki mniej znaczących zawodów Grand Prix miast lub tras okrężnych, np. zawody na torze Avus, wyścigi „Eifelrennen”, Grand Prix Mediolanu, Rzymu, Barcelony, włoskie wyścigi o puchar Coppa Acerbo, Coppa Ciano itp. Inni autorzy stosowali inne kryteria wyboru i oceny. Jednakże wszyscy byli zgodni co do jednego: na pierwszych czterech miejscach powtarzają się stale te same nazwiska – Caracciola, Nuvolari, Chiron, Varzi.
