Rozwój formuł wyścigów
Przepisy dzielące samochody na różne kategorie i klasy według rodzaju napędu, ilości miejsc, ciężaru, pojemności silnika itp. powstały równocześnie z ogłoszeniem pierwszych wyścigów samochodowych. Tylko tam, gdzie przepisy istnieją, można się do nich nie stosować, nie spełniać warunków, ewentualnie naruszać je świadomie lub nieświadomie. Praktyki te idą w parze z rozwojem przepisów dotyczących wyścigów samochodowych (później przepisy te zaczęto nazywać „formułami wyścigów”). Już przed pierwszymi zawodami, które miały być właściwie tylko jazdą reklamową, samochody musiały być poddane tzw. kwalifikacji, w której uczestnicy musieli okazać swoje umiejętności, a samochody musiały pokonać odległość 50 km w czasie czterech godzin. Przez sito tej kwalifikacji przeszło tylko 66 samochodów ze 102 zgłoszonych. Problemy pojawiły się także przy ustalaniu zwycięzcy. Warunkiem zwycięstwa nie była bowiem szybkość, lecz niezawodność, tak że pierwszym miejscem musieli podzielić się między sobą Panhard-Levassor, mający na mecie cztery samochody i Peugeot z pięcioma. Nieznajomość reguł wywołała rozczarowanie niektórych utalentowanych zawodników. Np. Emile Levassor, jeden z pierwszych twórców automobilu, znany ze swej dokładności i sumienności, zwyciężył wprawdzie po 49-godzinnej męczącej jeździe w wyścigu Paryż -Bordeaux—Paryż, został jednak zdyskwalifikowany, ponieważ jechał samochodem dwumiejscowym, podczas gdy przepisy określały ilość miejsc na cztery. Przepisy wyścigów były często tak skomplikowane i obszerne, że dziś nie jesteśmy w stanie obiektywnie ich ocenić. W pierwszych wyścigach w Ameryce w 1895 roku na trasie Milwaukee-Chicago przy określaniu zwycięzcy oceniano oprócz szybkości także zużycie paliwa, niezawodność i komfort samochodu, a nawet jego cenę handlową. Nieco porządku w klasyfikacji samochodów wprowadziły przepisy francuskiego automobilklubu ACF z 1899 roku dzielące pojazdy według ciężaru na dwie kategorie: poniżej 400 kilogramów i powyżej 400 kg. Później podzielono dodatkowo samochody na następne dwie kategorie: poniżej i powyżej 600 kg. W 1902 roku dzielono samochody zgodnie z przepisami francuskimi na małe (voiturette 250-400 kg), lekkie (400—650 kg) i duże (650-1000 kg). Przy okazji pierwszej Grand Prix ACF w 1906 roku weszły również pierwsze propozycje reguł wyścigów nazwane Formuła Grand Prix:1. Maksymalny ciężar samochodu 1000 kg z możliwością przekroczenia tego ciężaru o 7 kg w przypadku zastosowania zapłonu iskrowego.2. Udział co najwyżej trzech zawodników z każdej firmy samochodowej. 3. Możliwość zamiany miejscami kierowcy i współpasażera. Błotniki, tapicerka, klakson, lampy i skrzynka z narzędziami nie wliczały się do ciężaru samochodu.
