Reims, Silverstone i Zandvoort
Wyścigi Grand Prix ACF odbywały się w swej historii na wielu torach: Le Mans, Dieppe, Amiens, Lyon, Montlhery, Rouen, Comminges i innych. Jednakże największa ilość tych wyścigów odbyła się na torze w Reims, na którym zorganizowano pierwszy wyścig tego typu w 1932 roku. Nuvolari osiągnęłtu średnią prędkość 148,5 km/h. Tor leży w pobliżu Gueux na trasie pomiędzy miastami Soissons i Reims na otwartej przestrzeni, co zapewnia obserwatorom dobrą widoczność. Długie odcinki proste decydują o jego „szybkościowym” charakterze. Są tu jednak także zadziwiająco ostre zakręty: Virage de Thillois i Virage de Muizon. Tor jest dobrze urządzony pod względem technicznym. Pod torem wyścigowym wybudowano tunel dla widzów. Największą prędkość średnią osiągnął tu Brabham – 220,3 km/h – jadąc samochodem Brabham-Repco w 1966 roku. Silverstone. Bez prawdziwego toru wyścigowego nie do pomyślenia byłby dalszy rozwój sportu samochodowego w Wielkiej Brytanii. Oprócz tego brak toru odczuwali także producenci samochodów. Dopóki nie było toru w Brooklands, nowe angielskie samochody wypróbowywa- no w Belgii. Dlatego też brytyjski królewski automobilklub kupił od Ministerstwa Lotnictwa lotnisko zbudowane w czasie wojny wpobliżu Silverstone w hrabstwie Northamptonshire dla szkolenia pilotów. Tor, przystosowany do celów wyścigowych, miał kształt zgiętego trapezu z sześcioma zakrętami nazwanymi: Copse Corner, Becketts Corner, Stowe Corner, Club Corner, Abbey Corner oraz Woodcote Corner. Zarządzanie torem o długości 4,172 km przejął Brytyjski Klub Kierowców Wyścigowych (British Racing Drivers Club). Pierwszym zwycięzcą na tym torze, w 1948 roku, był Luigi Villaresi jadący na Maserati ze średnią prędkością 115,65 km/h. Oprócz Silverstone po wojnie wybudowano wWielkiej Brytanii tory wyścigowe w Aintres i w Brands Hatch. Od 1964 roku wyścigi Grand Prix odbywały się na zmianę w Silverstone i Brands Hatch. Zandvoort. Jednym z najnowszych torów wyścigowych Grand Prix jest holenderski Zandvoort. Ten stosunkowo szybki torzbudowali Holendrzy po drugiej wojnie światowej w pobliżu miasta Haarlem na wybrzeżu Morza Północnego. Tor ma kształt owalu z dwoma ostrymi zakrętami. Pod względem technicznym jest idealny, ale niektórzy znawcy twierdzą, że niezbyt interesujący pod względem jazdy. Charakterystyczne dla tego toru są jego warunki klimatyczne – dzięki nadmorskiemu położeniu wzdłuż piaszczystych wydm, przy silnym wietrze nad torem utrzymuje się na zmianę mgła, deszcz lub piasek. Trasa długości 4,194 km jest pod względem technicznym dobrze urządzona. Pod trasą znajdujemy kilka tuneli dla widzów, a w czasie sprzyjającej pogody na torze można osiągać wysoką prędkość średnią. Historię toru zapoczątkował Louis Rosier, zwyciężając na Talbocie z prędkością średnią 122,3 km/h. Torten chyba najbardziej odpowiadał Jimowi Clarkowi, który do roku 1965 wygrał na nim trzy razy, przy czym za trzecim razem na Lotusie osiągnął prędkość średnią 162,3 km/h.