Nurburgring I Monaco
Niewątpliwie najbardziej rozczłonkowany tor wyścigowy powstał w 1927 roku w Niemczech u podnóża zamku Nurburg. Znawcy twierdzą, że zapamiętanie trasy całego toru przekracza ludzkie możliwości. Manfred von Brauchitsch podaje 176 zakrętów.Trasa, nie zmieniana od momentu powstania, mierzy 22,65 km i wymaga ciągłej koncentracji uwagi, częstych zmian biegów i niezawodnego, wytrzymałego samochodu. Specjalistą od toru Nurburgring był Rudolf Caracciola, który zwyciężył tu pięciokrotnie, przy czym jedno okrążenie trwało około 10 minut. Podczas gdy pierwszy zwycięzca na tym torze, Otto Merz, osiągnął w 1927 roku średnią prędkość 102,0 km/h jadąc Mercedesem, Jim Clark jadąc Lotusem w 1965 roku przejechał trasę z prędkością średnią 160,6 km/h. Prędkości przejazdu po tym torze ciągle się zwiększają.Monaco.W 1929 roku po raz pierwszy zorganizowano wyścig Grand Prix Monaco, mające absolutnie wyjątkową pozycję wśród innych zawodów Grand Prix. Jest to jedyny tor biegnący ulicami miasta, a jednocześnie najkrótszy tor wyścigów Grand Prix, mierzący zaledwie 3,14 km. Z tego powodu zawodnicy musieli pokonywać więcej okrążeń. Ilość okrążeń początkowo wynosiła 100, a później 80. Pomimo niskich prędkości średnich (stopniowo 80-110 km/h) wyścig jest uciążliwy fizycznie i technicznie – podczas niego można naliczyć kilka tysięcy zmian biegów. Start jest z nabrzeża przy budynku Automobilklubu Monaco; za startem i zakrętem w prawo pod kątem 180° „przy gazomierzu” trasa wznosi się do Hotel de Paris, okrążając go zakrętem w lewo naprzeciwko kasyna. Tu zaczyna się najtrudniejsza część wyścigu – dwa „agrafkowe” zakręty „przy hotelu Mira- beau” i „przy dworcu”. Jadąc pod torami kolejowymi samochody wydostają się na nabrzeże, gdzie możliwe jest zwiększenie szybkości. Należy jednak uważać na tunel, ostry zakręt w pobliżu molo i zakręt pod kątem prostym „przy trafice”. Ostatnio planuje się likwidację tego wyścigu, w którym już tradycyjnie startował Louis Chiron.
