Maserati 8 Cf 1938
Bracia Ernesto, Bindo i Ettore Maserati zdecydowali się w 1937 roku z powodu trudności finansowych odsprzedać swoją fabrykę przedsiębiorcy Adolfowi Orsi i jego synowi Omarowi. Jednak zgodnie z umową produkcja samochodów jeszcze przez 10 lat była firmowana przez Ernesto i Bindo Maseratich, podczas gdy Ettore przejął kierownictwo fabryki świec zapłonowych. W 1938 roku powstał nowy model 8 CTF z myślą o dorównaniu samochodom Mercedes i Auto Union, panującym niepodzielnie na wszystkich wyścigach Grand Prix. Nowy Maserati otrzymał wypróbowany ośmiocylindrowy silnik skonstruowany jeszcze w 1930 roku, jednakże tym razem o zwiększonym ciśnieniu doładowania z kompresorów. Ciśnienie zwiększono z 80 do 120 kPa, dzięki czemu silnik osiągał moc 257,6 kW (350 KM) przy 6000 obr/min. Dwa czterocylindrowe bloki silnika z dwoma wałami krzywkowymi w głowicy cylindrów miały masę 250 kg. Interesująco rozwiązano przedni most z wahaczami trapezowymi z wykorzystaniem podłużnych drążków skrętnych. Sztywny most tylny był zawieszony na ćwierćeliptycznych resorach piórowych. Cały samochód miał masę 850 kg. Był on równorzędnym partnerem dla silnych samochodów niemieckich, chociaż nie odniósł żadnego zwycięstwa. W niektórych wyścigach prowadził lub nawet ustanawiał rekordy jednego okrążenia, ale najczęściej nie kończył wcale zawodów z powodu różnych defektów. Zdarzyło się to między innymi podczas wyścigu Grand Prix Trypolisu na torze Melaha i w Grand Prix Francji w Pau. Do największych sukcesów zaliczyć można trzecie miejsce Paula Pietscha w 1939 roku w Grand Prix Niemiec na torze Nurburgring. Warto także pamiętać o sukcesie Wilbura Shaw – dwukrotnego zwycięzcy wyścigu 500 mil Indianapolis w latach 1939 i 1940. Prowadził on wówczas nieco zmodyfikowaną wersję modelu 8 CTF.
