Grand Prix w Ameryce
Podczas I wojny światowej wyścigi Grand Prix odbywały się w Ameryce. Formuła amerykańska, przejęta w 1921 roku przez Europę, obniżyła jeszcze maksymalną pojemność silnika bez doładowania do 3000 cm3. Tendencja obniżania pojemności silnika przejawiała się także w latach następnych. Od 1922 roku zaczęła obowiązywać tzw. formuła dwulitrowa, która przetrwała całe cztery lata. Moc silników o pojemności maksymalnej 2000 cm3 spadła do przedwojennego poziomu, dlatego też konstruktorzy sięgnęli po dozwolone doładowanie. Minimalny ciężar został również obniżony do 650 kg, przy czym ciężar obu zawodników powinien wynosić minimalnie 120 kg. Interesującym ograniczeniem było określenie rozmiarów tylnej części nadwozia, które nie powinno wystawać spoza osi tylnych kół na więcej niż 1500 mm. Od 1925 roku wsamochodzie mógł jeździć tylko jeden zawodnik — kierowca. W następnych pięciu latach (1926—1930) weszła w życie formuła półtora litrowa ograniczająca minimalny ciężar stopniowo od 600 kg (1926) przez 700 kg (1927) do 550 kg w 1928 roku. Podczas gdy w 1926 roku nowa formuła dopuszczała jedynie samochody dwumiejscowe z jednym zawodnikiem, od 1927 roku można było używać również samochodów monoposto o szerokości minimalnej 850 mm. Początkowo konstruowano monoposty z kierowcą siedzącym z prawej strony, później miejsce dla kierowcy przesunięto na środek samochodu. W 1928 roku ustalono, że zawody powinny odbywać się na torze o długości co najmniej 600 km. W rok później minimalny ciężar został znów podniesiony do 900 kg. Przejściowe obniżenie ciężaru miało na celu zachęcenie większej ilości zawodników, bowiem w niektórych wyścigach brało udział mniej niż dziewięciu uczestników.