Fiat 1911
Pierwsze zawody Grand Prix USA odbyły się w Savannah w 1908 roku. Uczestniczyły w nich samochody firm europejskich – Fiat, Benz, Renault, Clement-Bayard, De Dietrich i Itala oraz amerykańskich – Acme, Buick, Chadwick, Losier, National i Simplex. Nowością było zastosowanie doładowanego silnika w samochodzie Chadwick Great Six. Zwyciężył Wagner z zespołu Fiata przed Hemerym z firmy Benz. W 1908 r. wyścigi nie odbyły się, a w roku następnym stały się znów imprezą firm europejskich, kiedy wygrał David Bruce-Brown przed Hemerym, obaj z zespołu Benz. Bob Burmann, jadący Buickiem zajął dopiero trzecie miejsce. Świetny amerykański zawodnik Bruce-Brown powtórzył swój sukces w 1911 roku, prowadząctym razem samochód Fiat. Zwycięski samochód Fiat S. 74 posiadał zwykły czterocylindrowy silnik podzielony na dwa bloki po dwa cylindry. Dużą pojemność uzyskano dzięki średnicy cylindra 150 mm i skokowi tłoka 200 mm. Każdy cylinder miał cztery zawory i niskonapięciowy zapłon iskrowy, a silnik chłodzony był wodą w obiegu wymuszonym. Przenoszenie siły napędowej z silnika na drewniane koła tylne zapewniało wielo- tarczowe sprzęgło, czterobiegowa skrzynia biegów i łańcuchy. Samochód wyposażony był w dwa hamulce — jeden działający na koła tylne, a drugi przekładniowy. Stalowa rama miała piórowe resory i sztywne osie. Przy masie całkowitej 1500 kg samochód osiągał prędkość maksymalną 165 km/h. Fabryka FIAT wyprodukowała tylko 7 egzemplarzy takich pojazdów. Fiat zwyciężył także w wyścigach Grand Prix Francji w 1911 r. zorganizowanych przez ACF w Sarthe. Na torze w Le Mans spotkało się niewielu zawodników, prowadzących głównie stare modele z lat 1906-1908. Zwycięski dziesięciolitrowy Fiat prowadzony przez He- mery’ego był jeszcze starszy i pochodził z 1903 roku. Posiadał moc 44,2 kW (60 KM) przy 1200 obr/min. Wyścigi te przeszły do historii jako „Grand Prix starych samochodów”.
