Doładowane silniki
Wprowadzenie silników doładowanych groziło nieproporcjonalnym wzrostem zużycia paliwa samochodów wyścigowych, dlatego też formuła z roku 1929 ograniczała maksymalne zużycie do 14 kg benzyny i oleju napędowego na 100 km. W 1930 roku formuła dopuszczała dodawanie do sprzedawanej powszechnie benzyny 30% benzolu. Pomimo ustalenia tych przepisów niektórzy organizatorzy wyścigów Grand Prix kierowali się własnymi zasadami, nie respektując półtora litrowej formuły. Doszło do tego, że nawet organizacja oficjalna – międzynarodowa komisja sportowa CSI (Commission Sportive Internationale) międzynarodowego stowarzyszenia uznanych automobilklubów AIACR (Association Internationale des Auto-mobile-Club Reconnus) ogłosiła obowiązującą od 1931 roku Wolną Formułę (Formula Librę). Ograniczenia dotyczyły jedynie organizacji wyścigów. Ze względu na czas trwania zawodów – ponad 10 godzin – w czasie wyścigów musieli zmieniać się za kierownicą dwaj zawodnicy. W wyniku ogłoszenia Wolnej Formuły nadmiernie wzrosła pojemność silnika i moc samochodów, jednakże w 1934 roku międzynarodowa komisja sportowa ograniczyła dopuszczalny maksymalny ciężar samochodu do 750 kg. Był to tzw. ciężar suchy, czyli bez paliwa, oleju, wody, narzędzi i kół zapasowych. Równocześnie ustalono minimalną szerokość nadwozia na 850 mm. W ostatnich dwóch latach przedwojennych 1938-1939 obowiązywała trzylitrowa kompresorowa formuła określająca stosunek pojemności silników kompresorowych do bezkompresorowych przy pomocy współczynnika 1,5. Maksymalna pojemność silnika z kompresorem wynosiła 3000 cm3, a bez kompresora 4500 cm3. Minimalny ciężar samochodu określany był proporcjonalnie do pojemności silnika. Dla maksymalnej pojemności ciężar ten wynosił 850 kg. Szybko okazało się, że samochody bezkompresorowe konstruowane wyłącznie przez Dela- haye’a i Talbota nie mogą pod względem mocy konkurować z kompresorowymi modelami Mercedesa, Auto Union czy Maserati. Dlatego też pierwsza powojenna formuła z roku 1947 zmieniła stosunek pojemności silników kompresorowych do silników ze ssaniem atmosferycznym na 1 :3 z ograniczeniem pojemności do 1500 cm3, ewentualnie 4500 cm3. Pozostałe parametry techniczne samochodów nie były ściśle określone. W latach 1952-1953, kiedy samochody Ferrari panowały bezkonkurencyjnie na torach Grand Prix, samochodami Grand Prix stały się oficjalnie automobile formuły 2. Byłat tzw. formuła dwulitrowa z pojemnością do 2000 cm3 bez użycia kompresora.