Alfa Romeo 158 1947
Już w 1937 roku inż. Gioacchino Colombo rozpoczął pracę nad nowym samochodem wyścigowym, który pod nazwą Alfa Romeo 158 w latach 1947—1951 dominował na torach Grand Prix. Samochód, początkowo zakwalifikowany do klasy 1,5 litra, wyposażony był w ośmiocylindrowy silnik rzędowy, skonstruowany w oparciu o szesnastocylindrowy silnik typu 16C-316. Przy średnicy cylindra 58 mm i skoku tłoka 70 mm silnik miał pojemność 1479 cm3 i osiągał w 1938 roku moc 143,5 kW (195 KM) przy 7200 obr/min. Wał korbowy osadzony w łożyskach ślizgowych napędzał kompresor Roots i dwa wały krzywkowe w głowicy cylindrów. Jeden z wałów krzywkowych uruchamiał pompę paliwową. Blok cylindrów wykonany z lekkiego stopu posiadał tzw. suche tuleje cylindrowe. Jednomiejscowy samochód Alfetta posiadał czterobiegową skrzynię biegów umieszczoną w jednym bloku wraz z mechanizmem różnicowym tylnego mostu — systemem „transaxle”. W 1939 roku wał korbowy osadzono w siedmiu łożyskach tocznych. Samochód osiągał moc 165,6 kW (225 KM) przy 7500 obr/min, a Villoresi zajął na nim trzecie miejsce w Grand Prix Trypolisu. Koła przednie były zawieszone na podłużnych wahaczach korbowych ramy rurowej. Z tyłu umocowano półosie wahliwe z negatywnym pochyleniem kół. Z tyłu i z przodu zastosowano poprzeczne resory piórowe i amortyzatory hydrauliczne. Pojazd o masie około 900 kg osiągał prędkość maksymalną 225 km/h. W 1946 roku pojawiła się zmodernizowana Alfetta 158 C z dwustopniowym kompresorem i mocy powiększonej do 191,4 kW (260 KM) dzięki ciśnieniu ładowania 220 kPa. Model z 1947 roku otrzymał jeszcze jeden kompresor, tłoczący mieszankę pod ciśnieniem 300 kPa. Dzięki temu osiągnięto moc 195,0 kW (265 KM) przy 9000 obr/min i prędkość maksymalną ponad 280 km/h. Wyszczególnienie wszystkich zwycięstw Alfetty w latach 1946-1951 zajęłoby tu zbyt wiele miejsca. W 1947 roku Wimille, Trossi, Varzi i Sanesi zajęli pierwsze trzy miejsca w wyścigach Grand Prix w Szwajcarii, Belgii, Włoszech, a drugie i trzecie miejsce w Argentynie. Jean Pierre Wimille zdobył mistrzostwo Europy w 1948 roku, a Giuseppe Farina mistrzostwo świata w roku 1950.
