Peugeot 1913
Najpoważniejszymi faworytami Grand Prix ACF w 1912 roku były samochody Fiat i Peugeot. Fiat prezentował dużą pojemność i moc, natomiast Peugeot, początkujący na wyścigach Grand Prix, wystąpił z nową propozycją lekkiego, niezawodnego samochodu wyścigowego o dobrych właściwościach jezdnych. Model z 1912 roku skonstruował szwajcarski inżynier Ernest Henry zgodnie ze wskazówkami zawodników Boillota, Zuccarellego i Gouxa. Interesujący był zwłaszcza silnik – po raz pierwszy z rozrządem 2 x OHC (dwa wały krzywkowe w głowicy cylindrów, napędzające w każdym cylindrze cztery zawory). Dzięki zastosowaniu niemal dwukrotnie większego skoku tłoka (200 mm) przy średnicy cylindra (110 mm) osiągnięto pojemność skokową 7596 cm3 i moc 95,6 kW (130 KM) przy 2200 obr/min. Przy maksymalnych obrotach samochód osiągał prędkość 147 km/h. Wyścigi Grand Prix ACF w 1913 roku na torze w Amiens nie odbywały się już według wolnej formuły. Nowe przepisy ograniczały zużycie paliwa do 20 1/100 km, a masę pojazdów od 800 do 1100 kg. Wymagane było dwumiejscowe nadwozie, zbiornik paliwa w kształcie walca o długości 1 m umieszczony za siedzeniami bez osłony aerodynamicznej. Firma Peugeot zaprezentowała pojazdy podobne pod względem koncepcji i wyglądu do sprawdzonych modeli z 1912 roku, a modyfikacje dotyczyły jedynie silnika. Średnicę cylindrów zmniejszono do 100 mm, a długość skoku do 180 mm, przez co pojemność całkowita silnika spadła do 5645 cm3. Pomimo zmniejszenia się mocy całkowitej do 84,6 kW (115 KM) przy 2500 obr/min, tzw. moc z pojemności skokowej 1 litra wzrosła z 12,6 kW/l do 15 kW/l. Szesnastozaworowy silnik miał suchą skrzynię korbową i wał korbowy ułożony w łożyskach kulkowych. Magnetoelektryczny zapłon pochodził z firmy Bosch. Sztywne mosty były zawieszone na półelip- tycznych resorach piórowych. Obydwa hamulce — ręczny działający na wał napędowy, tzw. wał „Kardana” i nożny szczękowy działały wyłącznie na koła tylne. Wymienialne koła Rudge-Whitwortha posiadały już na centralnych nakrętkach charakterystyczne skrzydełka służące do szybkiego zwalniania i zaciągania młotkiem. Pojazd osiągał prędkość maksymalną około 170 km/h, a Boillot podczas wyścigów Grand Prix przejechał trasę z prędkością średnią 116 km/h. Tuż za nim do mety dotarł kolega z zespołu – Goux. Po zawodach pojazdy Peugeot sprzedano do Ameryki i nie startowały już w wyścigach Grand Prix Francji w Le Mans.
